Her şeyi kabul ettim.
İçimde sadece hüzün var.
Bir ilkokul çocuğunun,
kitap dağıtıldığı gün
eve götürdüğü o kitap dolu poşet
benim ruhumda.
İçindekiler de hiç ilgimi çekmiyor üstelik.
Kılıçla sinek öldürmeye çalışıyorum sanki.
Öyle bir bunalmışlık var.
Çevremde az insan var
ama ya onlar bana yük
ya da ben onlara yüküm gibi.
Palyaço gibi hissediyorum.
Çevremdeki herkes sanki çocuk,
onları eğlendirmezsem,
eğelemezsem ağlarlar gibi.
Ağlamaları bir şey değil,
seslerinden ben rahatsız oluyorum.
Off...
Sanki babaannemin evinde
üstüme beş kalın battaniye serilmiş gibi yatıyorum.
Bunalıyorum.
Daralıyorum.